می خواهم برخیزم

و زنجیر ِ فرسوده ی این بستگی ِ بی ربط را

بگسلانم

می خواهم بر خیزم

پدرم را به خاطر ندارم

و مادرم را

می دانم

که از تبار ِ گندمزار بود

ریشه ی خونی ِ خاندان ِ ما

از قلب خاک و

بستر شفاف رودخانه

گذر داشت

و به یاد ماندنی ترین کسانم

بر اسب های چابک راهوار

دشتهای بی حصار را

می تاختند

می تاختند

تا افق

تا انتهای ممتد آسمان و زمین

تا ابدیت

تا رهایی

می خواهم برخیزم

و دیگر بار

پاکی گفتاری نیک را

مومن شوم

گفتاری از جنس صدا

صدایی هم نوا با خورشید

....

می خواهم برخیزم

و نشانی آخرین پریچه ی بازمانده ی

قصه های مادربزرگ را

در لابلای همهمه ی بنزین و آهن

پیدا کنم

می خواهم برخیزم

و عبور سیاه چکمه های بیم و باروت را

از سراپرده ی کاغذی اندیشه های بنفش

خط بزنم

دستان ِ من

از ذهنیتی زلال لبریز است

و واژه هایم

میراث ِ کتیبه های به تاراج رفته ی اجدادی اند

قلبم

ردپای فریادی را

در فاصله ی زمخت ِ دیوارهای هزاران ساله

دنبال می کند

فریادی که

به جرم حقیقت

در هجمه ی نابرابر ِ یاوه و خرافه

به دار آویخته شد

....

می خواهم برخیزم

رگهایم

به رویای شکوهی دیگربار

می خروشند

باید شباهت ِ نزدیک ترین موج را

به دریا

پیدا کنم

باید خاطره ی سیاه ِ اجبار و تقدیر را

فراموش کنم

باید به تاریخ ِ آیینه و قلم

بپیوندم

زمان خاموش است

و سکوت

روزهای منتظر را

ورق می زند

فرصتی نمانده است

می خواهم برخیزم