بچه ها سلام...

بازم می خوام براتون یه داستان کوچولو تعریف کنم... اینبار این داستان رو از وبلاگ یه آدم خیلی بزرگ و با معرفت به اسم مژگان گیر آوردم و بعد از کسب اجازه از اون براتون اینجا گذاشتمش... دوست دارم حسی رو که به این داستان پیدا کردید برام بنویسید...

معلم عصبی دفتر رو روی میز کوبید و داد زد : عــــاطفه ...
دخترک خودش رو جمع کرد ، سرش رو پایین انداخت و خودش رو تا جلوی میز معلم کشید و با صدای لرزش داری گفت : بله خانوم؟
معلم که از عصبانیت شقیقه هاش می زد ،تو چشمای سیاه و مظلوم دخترک خیره شد و داد زد :
چند بار بگم مشقاتو تمیز بنویس و دفترت و سیاه و پاره نکن ؟؟ هـــا؟؟؟فردا مادرت رو میاری مدرسه می خوام در مورد بچه بی انضباطش باهاش صحبت کنم ! 

دخترک چونهء لرزونش رو جمع کرد... بغضش رو به زحمت قورت داد و آروم گفت: 

خانوم.... مادرم مریضه... اما بابام گفته اخر ماه بهش حقوق می دن...
اونوقت می شه مامانم رو بستری کنیم که دیگه از گلوش خون نیاد .... اونوقت می شه برای عارفه شیر خشک بخریم که شب تا صبح گریه نکنه.... اونوقت... اونوقت قول داده  اگه پول موند برای من یه دفتر بخره که من دفترهای علی رو پاک نکنم و توش بنویسم... اونوقت قول می دم مشقامو ... 

معلم صندلیش رو به سمت تخته چرخوند و گفت بشین عاطفه ...
و کاسه اشک چشمش روی گونه خالی شد...

دختر بر آستانهً در عاشقانه خواند
- کای آرزوی من
من فارغم ز خویش و تو آسوده از منی
با دوست ، دشمنی

بس شامها ستاره شمردم به نور ماه
تا اختر رمیدهً بختم وفا کند
شور نگاه دوست در آن چشم دلفریب
چون باده سر گرانی عشقم دوا کند

هر شب که ماه می نگرد از دریچه ها
جان میدهد خیال ترا در برابرم
من شاد از این امید که چون بگذری ز راه
شاید چو نور ماه ، فراز آیی از درم

هر ناله ای که می شکند در گلوی باد
آهنگ ناله های دلم در فراق تست
چون تابد از شکاف درم نور ماهتاب
گویم نگاه کیست که در اشتیاق تست

ای آرزوی من ،
ای مرد ناشناس !
آگاه نیستم که کجایی و کیستی
اما مرا به دیدن تو مژده میدهند
وان مژده گویدم که تویی یا تو نیستی

از من جدا مشو
چون زندگی به دست فراموشیم مده
یا از کنار من بخموشی گذر مکن
یا در نهان ، امید هم آغوشیم مده

دختر خموش ماند
مردی که میگذشت بسویش نگاه کرد
دختر بخنده گفت :
ای مرد ناشناس توانی خبر دهی
زان آشنا که هیچ نیامد به دیدنم ؟
آن مرد خنده کرد و شتابان جواب داد :
- آن آشـنـا مـنـم !