آی ...

بیخودی های ِ بی دلیل

آی ...

دلیل های بیخودی ...

شاعرانگیم را

می ستایند

و زنانگیم را...

سخت به ریشخند

می گیرند

و من

در بهت سرزمین نا آشنایتان

سرگردان

کدام کوچه ؟!!

کدام دریچه؟!!

سادگی بارورم را پناه می دهد؟

من روییده ام

من به عشق

زانو زده ام

چرا به من پشت می کنید؟!

در آغوش گیرید

این حجم سبز تنهایی را

بگشایید

آن روزنه ی معصوم معتاد به نور را

هوای تازه سحرگاه

از آن ِ شما

من اندکی از نسیم ِ بازگشته از اطلسی ها را

تنفس می کنم

قلم واره هایم

تقدیم ِ شما

دنیای کودکانه ی سیب و سنجاقک و سینه ریز

در مشت یادگاری های سرنوشت بلوغ من

شادمانه می خوانمتان

شادمانه می خواهمتان

آی اندامهای

مبتلا به طاعون ِ فرسایشی ِ ثانیه ها

و سردرگمی ها

لمحه ای

دم واره ای

آسمان را

عاشق شوید.